Een mooi, maar ook zeker een heftig boek over Sanne die na vaak hoofdpijn, duizeligheid en andere dingen, naar de dokter gaat en daar achterkomt dat het niet helemaal goed is in haar hoofd.

In het eerste stuk is het nog dat het vocht is wat in de weg zit, maar daarna komt het ook nog uit dat er een tumor zit. Het is niet een grote, en het kan worden verwijderd, maar het zorgt toch voor problemen. Sanne wordt wakker na de operatie en merkt dat veel dingen niet meer zo makkelijk zijn als ze waren voor de operatie. Dingen die in haar hoofd gewoon goed zouden gaan (zoals het feit dat ze heel goed weet wat ze wilt zeggen, maar dat het praten gewoon moeilijk gaat) zijn toch niet zo vanzelfsprekend. Je kunt je voorstellen hoe frustrerend dat moet zijn. Je wilt gewoon weer beter zijn, je wilt weer naar school, je wilt weer normaal zijn.

In het boek zien we heel goed die frustraties van Sanne, maar we zien haar ook kei-, en echt keihard knokken om beter te worden, om haar leventje weer op te pakken. Om weer wat normaler te zijn. Langzamerhand zie je dan ook dat dingen makkelijker gaan. Maar je ziet ook dat het praten waarschijnlijk lang, of misschien nooit meer compleet goed zullen gaan. Gelukkig zijn er nog genoeg lichtpuntjes. Ik vond het echt tof wat ze met haar hondje deed, en dat ze ook leerde hoe ze hem kon laten zitten, en andere dingen zonder te hoeven praten. Echt superleuk.

Ook de manege stukjes vond ik erg leuk. Ik ben nog steeds fan van paarden/boeken met paarden, en ik was ook heel blij voor Sanne dat ze naar de manege mocht gaan en haar paard mocht zien.

Voor ik wat dingen ga vertellen die ik wat minder vond/vreemd vond, zal ik ook zeggen dat ik het heel leuk vond om illustraties van Andrea Kruis te zien in dit boek. Ze is echt een geweldige illustrator, en ik zou haar werk echt vaker willen zien in boeken.

Nu voor de dingen die ik ietsje minder vond, maar ook dingen die gewoon vreemd waren (tegenstrijdig).

Ik vond de vader aan de ene kant heel leuk, maar ik vond hem ook heel nep. Het voelde erg geforceerd. Ma is serieus, pa is de grappenmaker. Zijn grappen en de manier waarop hij met Sanne omging voelde echt apart, niet natuurlijk, en dat was toch echt jammer. Natuurlijk zag je ook dat hij zich rot voelde, maar sorry, ik had dat graag wat meer gezien. Nu voelde het net iets te zoet, te nep. Jammer.

Dan hebben we die stomme trien (sorry, dit is echt het liefste wat ik kan bedenken voor die tuthola) op hondentraining, die het nodig vond om zo'n opmerking te maken over Sanne. Echt, als Sanne mijn kind was? Had ik toch echt ietsje gemener gereageerd op die trien. De vader in dit boek deed het ook goed, en ik was heel blij wat hij deed, maar ik had toch echt heel wat feller gereageerd. Zo vaak in het boek wordt al gezegd dat je het wel kan zien aan Sanne, dat er iets niet lekker is, en dan heb je zo'n trien die blijkbaar blind is en niet kan nadenken. Bah.

En nu 2 dingen die me opvielen en die tegenstrijdig/vaag waren.
1) Het feit dat Sanne een volzin gebruikte tegen haar hondje (pagina 112), maar daarvoor en daarna nog steeds met stotteren en moeite woordjes kan zeggen (ze kan nog steeds geen echte zinnen maken). Misschien zei ze het in haar hoofd, maar meestal maakt de schrijver/schrijfster daar toch een distinctie tussen.
2) Op pagina 125 is het opeens een verrassing als blijkt dat het witte bolletje in Sanne's hoofd een scheef hartje is.... Maar dat was toch al heel duidelijk op het plaatje op pagina 50, en Sanne zelf zegt op pagina 56: "Er horen geen witte bolletjes in hoofden te zitten, ook niet als ze op een hartje lijken."
Is Sanne het vergeten door de operatie? Ook al wees niks er op dat ze gebeurtenissen was vergeten.
Heel apart.

Ik vond het wel jammer dat Kasper (niet Casper zoals op de achterkant, ook zoiets aparts) pas op pagina 104 tevoorschijn komt.

Maar ik vond dit boek echt heel mooi, en Sanne is echt heel dapper en sterk (ook al weet ze dat zelf af en toe niet). Ook de andere karakters (behalve de vader) vond ik leuk. Vooral Lotte, ik hoop dat het met haar beter zal gaan. Ik was een beetje bezorgd over Samira, maar aan het einde... tja, dat moet je zelf maar lezen. :)

Ik zou dit boek zeker aanraden.

Review first posted https://twirlingbookprincess.com/